Translate

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Live your life to the fullest

BY STEVE MUELLER “CONSCIOUS LIVING, HAPPINESS, MEANING OF LIFE, SUCCESS”

The majority of people are like drones, nowadays. It seems as if they are living their lives in trance – numb sleepwalkers that do the same things day in and day out – while b2eing stuck in various routines that have accumulated during the years. Routines that give them the sensation of stability in an unstable and ever changing world. There is no variety other than the regularly changing television program, new computer and console games or the newest scandals of celebrities and politicians.

People have no time anymore to call their friends and to spend time with them, but waste hours of their valuable time online, on Facebook – checking status messages, addictively playing games, chatting with random strangers or watching videos on YouTube. You can hear people mumble, “I’m in a rush” or “Haven’t got any time” while they rush from their workplaces to their entertainment stations, called home.

People have mastered the skill of multi-tasking and can perform various tasks simultaneously, but they lack the ability to focus on only one thing at a time and wonder why they don’t get anything done or why they aren’t happy with the outcome of their multi-tasked work.

Yet, the state of being a numb sleepwalker can be very promising – after all, all you have to do is lean back and start drifting through life, which can be an exciting journey full of adventurous hours in front of the television or your video console. This is one possible way of life, but there will always be the remaining emptiness within yourself that you will not be able to fill – not with entertainment, not by accumulating riches, gathering tangibles or continuously changing partners. That’s the burden of being a sleepwalker – you won’t reach true fulfillment and consciousness; to put it simple: you aren’t able to fill the emptiness within yourself.

Part I: The Active Mind

Start living your life NOW!

The sleepwalkers I was talking about in the above certainly do fulfill their specific needs for nutrition, security, love, happiness and entertainment, but are they really living their lives – actively and consciously – or are they still dreaming and behaving on auto-pilot? Let’s look at it this way… I’m sure you have heard about the people who had a near-death experience and reported about the phenomenon that they saw their whole lives flashing before their inner eyes, just like a movie. The film that was flashing before their eyes contained all the emotional and exciting moments they had experienced throughout their lives. The only question is: do you really want to see yourself sitting in front of a TV or a computer when “watching the movie of your life”? Watching yourself observing something else, when the “director” zooms into the best moments of your entire life? I certainly don’t! I’d rather prefer to see myself really living my life – not observing the fictional life on the TV screen or playing a fictional role in whatever game.

The courage to live your life to the fullest

All it takes to live your life to the fullest is courage – nothing more and nothing less. This sounds rather minimalist and easy to cope with – but a lack of courage is a key-factor that prevents most people from living their lives to the fullest. These people aren’t necessarily cowards or scared-chicken – not at all – as they are simply being stuck with their quite comfortable everyday routines. To express it metaphorically: there are some dreams that you do not want to end. Courage is a crucial factor – as you cannot live your life to the fullest if you don’t dare to do it or shy the risks that could come with it.

Listening to your heart

The following can be observed ever since in the history of mankind, so it isn’t just a recent trend: young people choose – influenced by the advice from their parents (or friends) – to walk the predetermined path that was selected for their lives – a path that might have been chosen by their parents or dictated by the society they live in – often before they were born. Some others pursue the smell of banknotes and follow where the desire to accumulate as much money and tangibles as possible will lead them. There are many other examples where people make important decisions for their lives solely based on external factors – some earn a living with jobs they absolutely dislike and hate, jobs that might even interfere with their believes, others become lawyers just because their whole family consisted of lawyers for decades. The mistake we make is that we put way too much emphasis on the importance of external factors – such as money, family tradition and honor, etc. – rather than listening to our hearts and following where it leads us.

You don’t necessarily have to break with your family tradition when you follow your heart, absolutely not! But there is a huge difference in between the choice to become a firefighter “because my dad, my grandfather and my great grandfather were fireman as well” or to choose to become a firefighter as it is your true desire and you dreamt of it ever since you were a little child that wanted to help others that are in danger.

Listen to your heart when you make important decisions and try to neglect the promising external factors (money, etc.) just for a moment. Have the courage to follow where your heart leads you! Become aware of the things that your heart desires and ask yourself the question if you really think that your heart might desire something as superficial and material as money, fancy cars and jewelry. When looking behind the scenes you might discover that it isn’t tangibles that your heart truly desires, but – more valuable things such as – true friendship, happiness, love, but also fulfillment, consciousness, awareness and inner peace with yourself.

Part II: The Importance of Responsibility

Reconciling and accepting the past

Nearly all of our thoughts, questions and worries revolve around events and situations in the past or the upcoming future. The closer you look at it, the more will you realize that only a slight percentage of our thoughts revolve around the present. If you so want, “thinking in the present” is an oxymoron in itself, as the line between past, present and future is continuously shifting, which makes it nearly impossible to continuously think about this very moment. Therefore, nearly all human beings are either very focused on the future and the changes that will come along with it, or clearly living in the past full of regret about the drastic changes in nowadays world, (overlapping does exist as well, of course).

Nevertheless, worrying about the future or struggling with the past – no matter what happened – can be a huge obstacle when it comes to the ambition to live your life in this very moment to the fullest, which might even prevent you from doing so. Accept the past as that what it is, bygone and not changeable. Spending a single second with regret about your past will take you the chance to enjoy this moment, in this second and so on. If you so want, worrying about the past could be seen as a vicious circle; it does not only take you the chance in this very moment to change whatever you dislike, but it also supplies you with another pretty good reason to struggle in the prospective future, aka “Why didn’t I do anything about it when I could?”, etc.

As you can see – worrying about the past and the future can be a vicious circle that occupies your mind with thoughts and situations that aren’t related to this present situation, which finally prevents you from living life to the fullest. The key to success lies in the acceptance of what happened and the reconciliation with the past, the opportunities you’ve missed and with whatever you regret. The realization that the only way to change anything in life is to take action now, in this very moment, will further help you to reconcile with your past. Living your life to the fullest, in this very moment, cannot be accomplished when mentally living in the past and continuously visualizing all the golden opportunities you’ve missed throughout your life.

Don’t pass the buck

The second part of this article was named “the importance of responsibility”, as I believe that it takes a lot of courage but also the willingness to take responsibility to accept what happened in the past and to reconcile with it. After all, it is by far easier to blame other people for your own mistakes and to make specific external influences accountable for the development of your life, rather than acknowledging that it might have been your own fault and seeking the reasons within yourself.

Doing so will take a lot of pressure from your shoulders, it might even be a very good feeling to know that you’re not guilty for negative developments in your life as you can always blame others for it, but it will also let you become a helpless victim. Being a victim does not only make you vulnerable, but it also takes you the last chance to change anything about your current situation – as you clearly do not see yourself as the sole reason for a negative trend, but the victim of it. Accusations will redirect your focus (from doing something about it or making the best of it) towards the problem that might lie many years in the past and can neither be changed nor undone. Taking responsibility for your past and reconciling with it will allow you to gain back the power over your life, which helps you to accept the past, forgive others and to wipe the slate clean, but most important of all: you will start focusing on the present and live in this moment. Make yourself clear that the one who lives in the past and the one who regrets misses the chance – in this moment – to make the best of it, to change it or to start all over again.

Accept the past, let the bygone be bygone and make the best out of your situation. In the end, it depends on you, if you decide to continue to whine about the past, or to make the best of it now, so that you can look back one day with a smile on your face and recognize that everything has come to a good end.

Part III: The Reflective Mind

Dare to be conscious!

Living your life to the fullest consists out of three elements that complete each other – the active part (= taking action), the responsibility part (= taking responsibility for the past) and finally, the reflective part – the ying and the yang of living your life to the fullest, if you so want and the sphere that surrounds it. Living your life to the fullest does not only consist of taking action or accepting the past, but also to live your life in a conscious state of mind, where you invest some time for yourself, to reflect and to think about your life in general. It doesn’t necessarily have to be a restriction, you do not need to stop watching TV or to reduce your internet usage drastically, but it includes your willingness to spend some time with yourself (without distractions), everyday.



Pure honesty towards yourself and your life

Whenever you have taken yourself some time to reflect on your life, it is essential that you are completely honest towards yourself. Ask yourself the question, if you are living – in this moment – the life you have always dreamt of, the life you envisioned as a little child, the dream that has evolved throughout your whole life and became more and more detailed with every day you were alive. Ask yourself if you are happy with your personality, your job and the way you live in general. Are you the creator of your life, do you take control over your life, are responsible for your actions or have you switched to your role as a victim and the one who only reacts towards other people’s actions? Are you living your life with excitement and amazement, curious to discover the deepest depths of life, or do you rely on television to stimulate and entertain you for a given period? Is your life a routine or a daily changing adventure?


All day long, we’re in a rush after all the things we believe are important for us. But, let’s face it… nothing is really important other than this very moment, if we make use of it and enjoy it or not.

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

How To Tell If Your Partner Truly Loves You

By Katie & Gay Hendricks

When your partner says “I love you,” do you believe it?
Do you feel secure? Are you able to take in the expression of love and say it freely in return?
Or is there a part of you holding back? Is there a little voice in your head saying anything like this:
“If she truly loved me, she’d want to sleep with me more often – and cook for me like she used to. Maybe she’s not so into me anymore.”
“If he truly loved me, he would be just as excited about spending time with me as he is about fixing up that old car of his.”
“If he truly loved me, he would behave more like he used to when we first met.”
“Hmm, maybe she’s just saying she loves me because that’s just what we do every night. Maybe it’s just a matter of routine, and she doesn’t really feel it anymore – but she’s afraid to say it.”
Bottom of Form
If you have these doubts in your head, how do you know if there’s any truth to them? What if you’re picking up on the fact that your mate is faking it or has somehow become disillusioned with you?
How, really, do you know if someone truly loves you?

The Real Question At The Bottom Of Your Doubts
What if we told you that there is nothing your partner can say or do that will prove to you that he or she truly loves you?
That a million “I love yous” a day is not enough to prove it.
That a big diamond ring won’t prove it to you, either.
That your partner could want to rip your clothes off every day, and it still doesn’t prove it.
That he or she can plan an elaborate surprise birthday party and getaway, and it still wouldn’t do it.
That you could spend every minute of your day together, and that wouldn’t be evidence, either.
That they can marry you, have children with you, and vow to never leave your side, but that’s no indication.
We’re serious. And that’s because NOTHING another person does or says will ever convince you of their love – UNLESS you answer this question first:

Do I truly love myself?

The Real Evidence: Do You Love Yourself?
If you don’t truly love yourself, you’ll never believe that someone else can truly love you.
If they vow to stay with you forever, you’ll secretly wonder whether they’re just saying that because they believe in commitment no matter what. Or that they’re only staying for the kids. Or that they don’t have the guts to get back out there and start over. You won’t believe they want to be with you for YOU.
Let’s look at a few ways not loving yourself shows up:

Sign #1: You’re always looking for confirmation.
Whether it’s needing reassurance from your partner that they think you’re attractive, or bending over backwards to please someone – to the point of neglecting yourself – you’re always working hard to make sure the person you’re with will never have a reason to leave you.
You’ll feel a surge of security when you and your partner buy a house together. But looking for confirmation works both ways. As soon as you move in, you’ll find other reasons to doubt their love.

Sign #2: You can’t seem to find the right partner.
You join various online dating services, go on countless dates, and even start a few relationships. But something always feels off to you about the other person. You have lofty ideals about romance and the way a relationship should be, and you think you’ll be happy when you find it. Yet once the initial glow of new love wears off, you become dissatisfied.

Sign #3: You keep very busy.
Maybe you’re a workaholic. Maybe you have a million different hobbies. Or tried a bunch of different sports. If you’re not on vacation, you’re planning one. While we’re all for living life to the fullest and enjoying all it has to offer, keeping yourself busy can be a sign that you’re trying to avoid the feelings that result from a lack of self love.

Sign #4: You’ve spent a lot of time, money, and energy on being happy.
Everyone has heard stories of celebrities and wealthy people who struggle with personal demons and can’t seem to find happiness. If you’re often chasing the next "thing" in your life – whether it’s a new car or home, another therapist who can crack the code on your issues, a new fad diet that will make you feel better about yourself – chances are you’re ignoring the only thing that can give you true happiness: learning to love yourself.

What Your Partner Will Never Be Able To Give You
Underneath these 4 signs is one common denominator: an uneasy sense of emptiness or loneliness. People may tell you how lucky you are or how good you have it, but deep down you feel like something’s just not right.
And that something is lack of self love.
What you’re searching for can’t be filled by your partner, your career, your lifestyle, or anything material. And as long as you continue to look to these things to fill you up, you will remain unhappy.

Discover What Truly Happy (And Loved) People Know
We know it might not have been easy identifying with one or more of the 4 signs above. We know it might make you feel a sense of sadness. But here’s the bright, shining spot in all this: you can learn to love yourself! And once you do, it will have a domino effect on every single area of your life – for the rest of your life. That’s the kind of security no amount of money can buy.

Your question should not be “Does my partner truly love me?”
But rather:
“Do I truly love myself?”

Once you can answer yes to that, you’ll never need to wonder about your partner’s affections again. Because self-love is the most attractive quality you can have.

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Kάποιους δεν τους συγχωρείς ποτέ απλώς τους προσπερνάς

Είναι παρήγορο να συμβαίνει κάτι στη ζωή σου κι αμέσως να τρέχουν φίλοι και γνωστοί να σου σταθούν, να σου πουν αυτά που θέλεις ν’ ακούσεις, να σε στηρίξουν, να σε εμψυχώσουν, να πάρεις τα πάνω σου γενικότερα. Δεν είναι λοιπόν λίγες οι φορές που έχεις ακούσει: «Δεν άξιζε αγάπη μου. Μην κοιτάς πίσω σου, απλώς προχώρα. Θα το βρει απ’ τη ζωή.» ή «Συγχώρησε και συνέχισε τη ζωή σου. Έχεις μεγάλη καρδιά εσύ!».

Ναι, βρε παιδιά, έχουμε μεγάλη καρδιά κάποιοι από μας, αλλά πόσο πια; Δεν είμαστε και Θεός για να συγχωρούμε κάθε άνθρωπο που μας πληγώνει και μας τσαλαπατά, ούτε έχουμε καρδιά αγκινάρα. Είμαστε άνθρωποι, τρωτοί σε συναισθήματα κι αδυναμίες, γεμάτοι ανασφάλειες, πληγωμένο εγωισμό κι απωθημένα.

Δε λέω, μεγάλη ανωτερότητα και κυρίως σημαντική αρετή η δυνατότητα να μπορείς να συγχωρείς. Γιατί εκεί βρίσκεται το ζητούμενο, να μπορείς, όχι τόσο να θέλεις. Πολλοί θα ευχόμασταν να συγχωρούσαμε όσους μας πλήγωσαν και να πηγαίναμε παρακάτω με απάθεια, αλλά γίνεται; Κι έρχονται φίλοι, οικογένεια, ψυχολόγοι και σου λένε: «Μα φυσικά γίνεται, πίστεψε στον εαυτό σου, εκτίμησε τον σωστά κι άφησε τα άσχημα πίσω σου».

Ωραία, από θεωρία χορτάσαμε, τίποτα σε πράξη έχετε; Δυστυχώς, για να φτάσεις στο επίπεδο να συγχωρήσεις κάποιον θα πρέπει να πάψεις να αισθάνεσαι τη δυσφορία και τον πόνο που σου προκάλεσε η συμπεριφορά του. Καλώς ή κακώς, αυτά τα επίπεδα αυτοεκτίμησης κι αυτοσεβασμού, τα κατακτούμε μετά από χρόνια εμπειρίας κι αφού έχουμε φάει αρκετές φορές τα μούτρα μας. Για ανωτερότητες είμαστε τώρα;

Είτε το θέμα είναι φιλικό είτε είναι ερωτικό, όταν κάποιος σου φερθεί σκάρτα, ξεγράφεται απ’ τη ζωή σου. Γιατί να το παίζουμε οσιομάρτυρες, όταν δεν είμαστε; Η καλοκαρδοσύνη μας μπορεί να διαφανεί σε άλλες εκφάνσεις της ζωής μας, όχι σ’ εκείνους που μας αδίκησαν και μας εξευτέλισαν. Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι σε εκδικητικές τάσεις και κακία, αυτά είναι για τους μικρούς. Αλλά στην ειλικρινή αντιμετώπιση μιας άβολης κατάστασης για εμάς.

Δε χρειάζεται να φανείς καλός στους φίλους σου ούτε ν’ αναφέρεις ότι έχεις συγχωρήσει τον άνθρωπο που σε έφτασε στο σημείο που είσαι σήμερα. Είναι προτιμότερο να παραδεχθείς πόσο σ’ έχει επηρεάσει αρνητικά και να πεις ένα «άντε γαμήσου, ρε φίλε». Να τον βγάλεις απ’ τη σκέψη σου κι απ’ τη ζωή σου μια για πάντα.

Και τι θα πει έχεις συγχωρήσει; Όχι, δεν έχεις συγχωρήσει κι ούτε πρόκειται. Μεγαλοψυχία σ’ εκείνους που μας έχουν ανάγκη, στους ανθρώπους που μας αγαπάνε, σ’ εκείνους που μας αναζητούν κάθε μέρα και μας κάνουν να χαμογελάμε. Στους μικρόψυχους που μας φέρθηκαν σκάρτα δεν αξίζει συγχώρεση. Απλώς λήθη. Και δεν είναι κακία, είναι δίκη. Δίκη ανθρώπινη.

Δε θα νιώσεις ούτε καλύτερα με τον εαυτό σου ούτε με τους άλλους, αν συγχωρήσεις κάποιον άνιωθο. Η συγχώρεση αξίζει στους ανθρώπους που τη διεκδικούν, κι ακόμη κι αν έκαναν κάποιο λάθος και σε πλήγωσαν, ήταν εκεί την επόμενη μέρα ή έστω μετά από καιρό βρίσκοντας το θάρρος να το παραδεχτούν και να ζητήσουν εκείνοι «συγγνώμη» από σένα.

Ας λένε, λοιπόν, ότι κάποια στιγμή συγχωρούμε όσους μας πλήγωσαν. Λόγια του αέρα είναι. Όποιος έχει πληγωθεί βαθιά, ξέρει πόσο δύσκολο είναι να συγχωρήσεις την αδικία που έγινε εις βάρος σου. Άνθρωποι είμαστε με το θυμικό να κυριαρχεί, δεν είμαστε Θεός.

Απλώς περνώντας ο χρόνος, η πληγή κλείνει κι αφήνεις κάποια πράγματα πίσω σου. Δεν τα συγχωρείς, τα προσπερνάς. Γιατί όσο και να προσπαθήσεις κάποια συναισθήματα -γιατί πράγματα δεν είναι- τα λες περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι.

Της Αναστασίας Νάννου


Πηγή:pillowfights.gr

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Μαγκιά είναι να ξεπερνάς κάποιον χωρίς να βρεις άλλον

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν στον κόσμο περίπου 7.5 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Έχεις προσέξει πως όταν είσαι ελεύθερος ο κόσμος σου φαίνεται τεράστιος ενώ όταν έχεις σχέση γίνεται τόσο μικρός ώστε ένας μόνο άνθρωπος αρκεί για να τον γεμίσει; Κι αν ο άνθρωπος αυτός φύγει απ’ τη ζωή σου ο κόσμος αδειάζει. Τότε όμως δε νιώθεις καθόλου ελεύθερος, γιατί η σκιά αυτού που έφυγε μένει στην άλλη μεριά του κρεβατιού και σε στοιχειώνει σαν κακό όνειρο.
Έχεις προσπαθήσει ποτέ να ξεπεράσεις μια σκιά; Στην αρχή της γυρνάς την πλάτη και κάνεις πως δεν τη βλέπεις. Τη νιώθεις όμως να σε κοιτάει τα βράδια, πας σε άλλο δωμάτιο, σε παίρνει ο ύπνος στο σαλόνι αλλά ακόμα τη νιώθεις να σε παρακολουθεί. Φεύγεις απ’ το σπίτι και ξέρεις πως θα είναι πάλι εκεί που την άφησες όταν γυρίσεις πίσω. Τι θα γινόταν αν έβαζες κάποιον άλλον στη θέση της; Αν ξάπλωνε κάποιος καινούριος πάνω στην άδεια μεριά του κρεβατιού μπορεί ν’ αναγκαζόταν να σ’ αφήσει ήσυχο. Δεν έχεις να χάσεις κάτι αν το δοκιμάσεις.
Πρέπει να ενημερώσεις το νέο πρόσωπο για την ύπαρξη της σκιάς; Αυτό είναι το σωστό. Ίσως φοβηθεί βέβαια και δε δεχτεί να κάτσει πάνω σε μια πιασμένη θέση. Μπορείς να τη διώξεις μόνος σου όμως; Γιατί αυτή είναι η μαγκιά. Μαγκιά είναι να ξεπερνάς κάποιον χωρίς να χρειαστεί να βρεις αντικαταστάτη, χωρίς να βάλεις προσωρινούς επιδέσμους, χωρίς δεκανίκια και βοηθήματα. Μαγκιά είναι να μπορέσεις να σταθείς μόνος σου ξανά στα πόδια σου και να μην αναζητήσεις κανένα χέρι να σε τραβήξει πάνω. Μαγκιά είναι ν’ αντέχεις να μείνεις για λίγο μόνος με τις σκιές σου. Να τολμάς να σβήσεις το φως όταν ξέρεις πως είναι εκεί.
Δεν μπορείς να τρέχεις μακριά απ’ τις σκιές που θα σ’ ακολουθούν σ’ αυτή τη ζωή. Κι όσους ανθρώπους κι αν βάλεις πάνω τους πάντα θα ξέρεις πως αυτές βρίσκονται από κάτω. Η μόνη λύση είναι να καταφέρεις να τις διώξεις μόνος σου. Τότε μόνο θα μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος πως δε θα επιστρέψουν ποτέ ξανά. Γιατί αν τις διώξει κάποιος άλλος για ‘σένα δε θα μπορείς να είσαι ποτέ βέβαιος ότι δεν τις έκρυψε απλώς κάτω από το κρεβάτι και δε θα επιστρέψουν αν φύγει κάποια στιγμή κι αυτός. Πώς θα ξέρεις πως δεν του είπαν όλα σου τα μυστικά και δε θα γίνει κι εκείνος άλλη μια σκιά;
Μην περιμένεις από κανέναν να γίνει το δεκανίκι σου. Γίνε εσύ το δεκανίκι του εαυτού σου. Μάθε να ξεπερνάς ό,τι υπάρχει μόνο στη φαντασία σου πλέον και μην επιτρέπεις σε καμιά σκιά να σου πιάνει χώρο στον κόσμο σου. Διώξε από το μυαλό σου όσους δε σου γεμίζουν πια τη ζωή κι άνοιξε τις πόρτες να δεχτείς καινούριο κόσμο μέσα μόνο όταν βεβαιωθείς πως δε θα σε ρεζιλέψουν τα φαντάσματα των πρώην. Έτσι κι αλλιώς κανείς καινούριος δε θα μπορεί να έρθει για να μείνει όταν το κρεβάτι σου είναι πιασμένο.
Όσο βλέπεις ακόμα φαντάσματα δε θα πρέπει να καλείς κόσμο στη ζωή σου. Γιατί όσους αντικαταστάτες κι αν προσπαθήσεις να βρεις, τα φαντάσματα σου θα τους κοροϊδεύουν και θα τους διώχνουν όλους. Έχε τα κότσια λοιπόν να μείνεις για λίγο μόνος και να παλέψεις με τις σκιές που έχουν καταλάβει το σπίτι σου. Να ‘χεις το θάρρος να τις κλειδώσεις μέσα για όσο χρειαστεί. Δεν μπορεί κανείς να δώσει τις δικές σου μάχες. Είσαι εσύ κι αυτές σ’ αυτόν τον πόλεμο.
Και τα όπλα τα διαλέγεις εσύ. Μπορεί να είναι οι αλήθειες, τα ψέματα, οι βαριές κουβέντες, η ασυμφωνία χαρακτήρων, τα ψίχουλα στο κρεβάτι. Βρες όποια δικαιολογία σε βολεύει και ξεκίνα από ‘κει. Ο δρόμος για να ξεπεράσεις κάποιον είναι στρωμένος με όλα όσα έκανε στραβά, όλα τα αρνητικά του χαρακτήρα του συν μερικά δυνατά ποτά, πολύ φαΐ, φίλους και μουσική. Έτσι ξεπερνιούνται σωστά οι άνθρωποι-σκιές. Θέλει στρατηγική, συμπολεμιστές και πολεμοφόδια. Γιατί ο αντίπαλος ξέρει να καμουφλάρεται καλά.
Οι αντικαταστάτες των σκιών μπορούν απλώς να σε κάνουν να ξεχαστείς. Σου αποσπούν την προσοχή και δε βλέπεις τι κρύβεται στην ίδια σου την ντουλάπα. Γι΄αυτό μαγκιά είναι να τις ξεπερνάς χωρίς παρέα, χωρίς βοήθεια. Τότε μόνο είσαι συγκεντρωμένος στη μάχη σου με το παρελθόν και τότε μόνο δεν μπορεί κανείς να σου κλέψει τη δόξα της νίκης. Όλοι έχουμε σκιές με τις οποίες παίζουμε κυνηγητό. Το θέμα είναι ποιος κυνηγάει. Εμείς ή αυτές.

Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

Αγαπάμε αυτούς που δεν παρεξηγούνται

Όλοι έχουμε αυτό το φίλο που ό,τι κι αν πούμε ή κάνουμε δεν παρεξηγείται με τίποτα. Πολλές φορές ίσως έχουμε σκεφτεί ότι θα θέλαμε να είμαστε σαν αυτόν, ωστόσο ο τρόπος σκέψης μας που χρόνια καλλιεργούσαμε δε μας το επιτρέπει. Και πολλές φορές αναρωτιόμαστε κι εμείς οι ίδιοι πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να αντιμετωπίζει με αυτό τον τρόπο τις συμπεριφορές των άλλων, οι οποίες μερικές φορές μας φαίνονται αδιανόητες.
Αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, τους αγαπάμε λίγο περισσότερο, διότι ξέρουμε ότι θα ακούσουν ό,τι έχουμε να τους πούμε και θα αντιδράσουν με τέτοιο τρόπο που μόνο ανακούφιση θα μας προσφέρει. Και τους θέλουμε στη ζωή μας γιατί κοντά τους βρίσκουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας που δεν είχαμε ανακαλύψει. Γινόμαστε αυθόρμητοι και ξεχνάμε τα ζητήματα που μας απασχολούν.
Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως μπαίνουν στη ζωή μας ξαφνικά, αλλά η παρουσία τους είναι τόσο αισθητή που δεν τους ξεχνάμε ποτέ. Κι αυτό γιατί με αυτούς τους ανθρώπους οι αναμνήσεις που χτίζουμε είναι δυνατές και κρατάνε μία ζωή. Είναι άνθρωποι δυναμικοί, αυθόρμητοι. Αλλά αυτό που τους διαφοροποιεί ουσιαστικά από όλους τους υπόλοιπους είναι ότι πάντα νιώθουμε μια παράξενη αίσθηση ασφάλειας όταν είμαστε κοντά τους.
Κι αυτούς τους ανθρώπους δε θέλουμε να τους χάσουμε. Τους κάνουμε συντρόφους. Άλλοτε σ’ εpωτικό κι άλλοτε σε φιλικό επίπεδο -αν κι αυτό δεν έχει πραγματικά σημασία. Σημασία έχει ότι μαζί τους μπορούμε να αποκαλύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό και να νιώσουμε καλά με αυτό που είμαστε. Μπορούμε να εκφράσουμε ελεύθερα τις σκέψεις μας χωρίς δισταγμούς, γνωρίζοντας ότι δε θα επακολουθήσουν επικριτικά σχόλια.
Μερικές φορές η στάση τους αυτή μας τρομάζει. Θεωρούμε ότι είναι αδύνατον ένας άνθρωπος να είναι τόσο ανεκτικός απέναντί μας. Ωστόσο αυτό δε μας απασχολεί παραπάνω από μερικά λεπτά. Είναι τόσο έντονη η αγάπη που νιώθουμε γι’ αυτούς που οι αμφιβολίες σβήνονται σε κλάσματα δευτερολέπτων. Κι αν τύχει να παραμείνουν, θα μας τις σβήσουν οι ίδιοι με τη συμπεριφορά τους.
Ενίοτε προσπαθούμε να τους αντιγράψουμε. Θεωρούμε ότι μπορούμε να τους μοιάσουμε. Σύντομα, ωστόσο, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο -αν όχι αδύνατον. Κι αυτό διότι οι εμπειρίες αυτών των ανθρώπων είναι εντελώς διαφορετικές απ’ τις δικές μας. Γι’ αυτό, άλλωστε, κι οι συμπεριφορές κι οι αντιδράσεις μας είναι τόσο διαφορετικές.
Αυτούς τους ανθρώπους άλλοι τους ζηλεύουν, άλλοι τους φοβούνται, για άλλους είναι αδιάφοροι. Πολλοί όμως τους αγαπούν. Διότι μπορούν να δουν μέσα από αυτούς μια πτυχή της ζωής που μέχρι να τους γνωρίσουν τη θεωρούσαν ανύπαρκτη. Γι’ αυτό δεν τους απομακρύνουν ποτέ από τη ζωή τους.
Έχουν καταλάβει ότι χωρίς παρεξηγήσεις η ζωή μας είναι καλύτερη. Κι ενώ ο περισσότερος κόσμος –ακόμη κι αν επικαλείται ότι απεχθάνεται τις παρεξηγήσεις– συχνά τις προκαλεί, εκείνοι αδιαφορούν και τις αποφεύγουν.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ζήσει κι έχουν δει κάτι που εμείς αγνοούμε ή απλώς δεν μπορούμε ή δε θέλουμε να δούμε. Ενδεχομένως έχουν καταλάβει τη ζωή καλύτερα από εμάς και γι’ αυτό δε δίνουν βάση στα μικρά πράγματα που μπαίνουν εμπόδιο στην πορεία μας. Γι’ αυτό δεν παίρνουν τα λόγια της μετρητοίς και κοιτάνε την ουσία πίσω από αυτά.
Γι’ αυτό, μάλλον, έχουν πάντοτε αυτό το γαλήνιο βλέμμα στο πρόσωπό τους που με τίποτα δεν μπορούμε να αλλάξουμε, αλλά σίγουρα ευχόμαστε να αποκτήσουμε.

Επιμέλεια Κειμένου Θάνου Κουλουβάκη: Πωλίνα Πανέρη

http://www.newside.gr/2016/09/agapame-autous-pou-den-pareksigountai/#

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

Ο Σοφός άνθρωπος…
αναγνωρίζει το λάθος του…
Ο πονηρός
προσπαθεί να το δικαιολογήσει
Ο ανόητος
επιμένει σ'αυτό…!

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

«Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, πλανεύτρα, τρελή και παλαβή. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που σκέφτεται, που γνωρίζει αυτά που ξέρει κι επιπλέον μπορεί και να πετά · γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που γελά ή κλαίει στον έρωτα, που ξέρει να μετουσιώνει το κορμί σε πνεύμα · πόσω μάλλον μία που αγαπά την ποίηση ή που στέκεται να θαυμάσει για ώρες κάποιο πίνακα και που δεν ξέρει πώς να ζει δίχως τη μουσική.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που ενδιαφέρεται για την πολιτική, που είναι επαναστάτρια και νιώθει φρίκη απέραντη μπροστά στην αδικία. Γυναίκα που σιχαίνεται την τηλεόραση. Και που είναι όμορφη δίχως να στέκεσαι στο πρόσωπο ή το κορμί της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα παθιασμένη, παιχνιδιάρικη, διαυγή και βλάσφημη. Μην το ευχηθείς ποτέ να ερωτευτείς μία γυναίκα τέτοια.

Γιατί όταν ερωτεύεσαι γυναίκα όπως αυτή, ασχέτως αν μείνει μαζί σου, ή αν σε αγαπήσει κι εκείνη, από μια τέτοια γυναίκα, ποτέ δεν επιστρέφεις.»


[Το ποίημα ανήκει στη Δομηνικανή ποιήτρια Martha Rivera Garrido (1960) και η μετάφραση στα ελληνικά είναι από την Ούρσουλα Φώσκολου]

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016

Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι...


"Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι σέβονται την ανθρώπινη ατομικότητα και γι' αυτό είναι πάντοτε συγκαταβατικοί, γελαστοί, ευγενικοί, υποχρεωτικοί.

Δεν χαλούν τον κόσμο για το σφυρί ή για τη γομολάστιχα που χάθηκαν. Δεν αγανακτούν για τους θορύβους ή το κρύο. Δέχονται με καλοσύνη τα χωρατά και την παρουσία ξένων ανθρώπων στο σπιτικό τους. Δεν συμπονούν μονάχα τους κατώτερους, τους αδύναμους και τις γάτες. Πονάει η ψυχή τους και για κείνο που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι.

Είναι ντόμπροι και φοβούνται το ψέμα σαν τη φωτιά. Δεν λένε ψέματα ακόμα και για τιποτένια πράγματα. Το ψέμα προσβάλλει εκείνους που το ακούνε και ταπεινώνει στα μάτια τους εκείνους που το λένε. Δεν παίρνουν ποτέ πόζα, στο δρόμο είναι όπως και στο σπίτι τους, δεν ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κατώτερου τους.

Δεν είναι φλύαροι και δεν αναγκάζουν τον άλλο να ακούει τις εκμυστηρεύσεις τους όταν δεν τους ρωτάει. Δεν ταπεινώνονται για να κεντήσουν τη συμπόνια του διπλανού. Δεν παίζουν με τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής των άλλων για να κερδίζουν σαν αντάλλαγμα αναστεναγμούς και χάδια.

Δεν λένε "εμένα κανείς δεν με καταλαβαίνει", ούτε "πουλήθηκα για πέντε δεκάρες", γιατί αυτά δείχνουν πως αποζητάν τις φτηνές εντυπώσεις. Είναι πρόστυχα τερτίπια, ξεθωριασμένα, ψεύτικα. Δεν είναι ματαιόδοξοι. Δεν τους απασχολούν τέτοια ψεύτικα διαμάντια όπως οι γνωριμίες με εξοχότητες.

Όταν κάνουν δουλειά που δεν αξίζει ένα καπίκι, δεν γυρίζουν με χαρτοφύλακα των εκατό ρουβλιών και δεν καμαρώνουν πως τάχα τους άφησαν να μπουν εκεί που δεν επιτρέπουν στους άλλους. Κι ο Κριλώφ ακόμα λέει πως το άδειο βαρέλι ακούγεται πιο πολύ από το γεμάτο.

Αν έχουν ταλέντο, το σέβονται. Θυσιάζουν γι' αυτό την ησυχία τους, τις γυναίκες, το κρασί, την κοσμική ματαιότητα. Είναι περήφανοι για την αξία τους και έχουν συνείδηση της αποστολής τους. Αηδιάζουν από την ασχήμια και καλλιεργούν μέσα τους την ομορφιά.


Δεν μπορούν να κοιμηθούν με τα ρούχα, δεν μπορούν να βλέπουν στο τοίχο κοριούς, να πατούν σε φτυσιές. Δαμάζουν όσα μπορούν και εξευγενίζουν το ερωτικό ένστικτο. Δεν κατεβάζουν βότκα όπου βρεθούν. Πίνουν μονάχα όταν είναι ελεύθεροι και τους δίνεται ευκαιρία. Γιατί τους χρειάζεται "γερό μυαλό σε γερό κορμί".

Απόσπασμα από ένα γράμμα του Αντόν Τσέχωφ στον αδερφό του Νικολάι.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Έμαθα ...

Πως να μεγαλώνεις δεν σημαίνει μονάχα να "κλείνεις" χρόνια.
Πως η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση, όταν ακούς ανοησίες.
Πως να δουλεύεις δεν σημαίνει μονάχα να κερδίζεις χρήματα.
Πως οι φίλοι "αποκτούνται" δείχνοντας το πραγματικό μας πρόσωπο.
Πως οι άνθρωποι που πραγματικά μας αγαπούν βρίσκονται πάντα κοντά μας.
Πως τα χειρότερα πράγματα "κρύβονται" πίσω από ένα τέλειο προσωπείο.
Πως η φύση είναι το πιο όμορφο δημιούργημα σε αυτή την ζωή.
Πως όταν σκέφτομαι πως γνωρίζω τα πάντα και γίνομαι απόλυτος η απόλυτη τότε είναι που
καταλαβαίνω περισσότερο, ότι ακόμη δεν γνωρίζω τίποτα.
Πως μια μοναδική ημέρα μπορεί να είναι πολύ σπουδαιότερη από πολλά χρόνια.
Πως μπορείς να "εξομολογηθείς" στο φεγγάρι.
Πως μπορείς να ταξιδέψεις στο άπειρο.
Πως είναι υγιές να ακούς μπράβο και όμορφα, καλά λόγια.
Πως το να είσαι ευγενικός κάνει καλό στην υγεία.
Πως είναι αναγκαίο να ονειρεύεσαι, να αγαπάς και να μοιράζεσαι.
Πως μπορείς να είσαι "παιδί" για όλη την ζωή.
Πως η ύπαρξη μας είναι ελεύθερη.
Πως το γέλιο στην καθημερινότητα δεν είναι πολυτέλεια, αλλά στάση ζωής.
Πως το να κρίνεις και να κατακρίνεις αυστηρά τον εαυτό σου και τους άλλους δεν έχει – τελικά
σημασία, όταν ξέρουμε πως αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι η εσωτερική γαλήνη.
Και, τέλος, έμαθα πως δεν μπορείς να πεθάνεις πριν να έχεις ζήσει...


William Shakespeare

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Και από όλα τα όντα εκεί έξω, μου αρέσουν
οι άνθρωποι που γελούν δυνατά,
οι άνθρωποι που αγαπούν αθόρυβα,
οι άνθρωποι που βοηθούν σιωπηλά,
οι άνθρωποι που είναι εκεί για να σε στηρίξουν ακόμα κι αν είναι αυτοί που χρειάζονται στήριξη,
οι άνθρωποι που ακόμα κι αν είναι χιλιόμετρα μακριά σου είναι σα να είναι δίπλα σου,
οι άνθρωποι που κάνουν 25 ώρες την ημέρα τους για εσένα αν τους χρειαστείς,
οι άνθρωποι που μένουν κοντά σου όσο κι αν τους διώχνεις γιατί σε αγαπούν,
οι άνθρωποι που γελούν όταν βρέχει,
οι άνθρωποι που δε θα παρεξηγηθούν με το παραμικρό,
οι άνθρωποι που λένε αυτό που πρέπει να ακούσεις και όχι αυτό που θέλεις να ακούσεις,
οι άνθρωποι που βλέπουν την τρέλα σου και δεν φεύγουν,
οι άνθρωποι που σου βγάζουν τον καλύτερο εαυτό σου,
οι άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα όσο χάλια κι αν είσαι,
οι άνθρωποι που έχουν χαρακτήρα και τα συναισθήματά τους είναι μεγαλύτερα από τον εγωισμό τους,
οι άνθρωποι που για να φανούν δε χρειάζεται να θάψουν προκειμένου να εξελιχθούν,
οι άνθρωποι που δε θα θυσιάσουν τα πάντα στο βωμό της δόξας και του χρήματος,
οι άνθρωποι που ξεκαθαρίζουν τη θέση τους.

Οι υπόλοιποι είναι απλά ανθρωπάκια.