Ο Σοφός άνθρωπος…

αναγνωρίζει το λάθος του…

Ο πονηρός…

προσπαθεί να το δικαιολογήσει…

Ο ανόητος…

επιμένει σ'αυτό…!

«Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, πλανεύτρα, τρελή και παλαβή. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που σκέφτεται, που γνωρίζει αυτά που ξέρει κι επιπλέον μπορεί και να πετά · γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που γελά ή κλαίει στον έρωτα, που ξέρει να μετουσιώνει το κορμί σε πνεύμα · πόσω μάλλον μία που αγαπά την ποίηση ή που στέκεται να θαυμάσει για ώρες κάποιο πίνακα και που δεν ξέρει πώς να ζει δίχως τη μουσική.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που ενδιαφέρεται για την πολιτική, που είναι επαναστάτρια και νιώθει φρίκη απέραντη μπροστά στην αδικία. Γυναίκα που σιχαίνεται την τηλεόραση. Και που είναι όμορφη δίχως να στέκεσαι στο πρόσωπο ή το κορμί της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα παθιασμένη, παιχνιδιάρικη, διαυγή και βλάσφημη. Μην το ευχηθείς ποτέ να ερωτευτείς μία γυναίκα τέτοια.

Γιατί όταν ερωτεύεσαι γυναίκα όπως αυτή, ασχέτως αν μείνει μαζί σου, ή αν σε αγαπήσει κι εκείνη, από μια τέτοια γυναίκα, ποτέ δεν επιστρέφεις.»

[Το ποίημα ανήκει στη Δομηνικανή ποιήτρια Martha Rivera Garrido (1960) και η μετάφραση στα ελληνικά είναι από την Ούρσουλα Φώσκολου]

Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι...

"Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι σέβονται την ανθρώπινη ατομικότητα και γι' αυτό είναι πάντοτε συγκαταβατικοί, γελαστοί, ευγενικοί, υποχρεωτικοί.

Δεν χαλούν τον κόσμο για το σφυρί ή για τη γομολάστιχα που χάθηκαν. Δεν αγανακτούν για τους θορύβους ή το κρύο. Δέχονται με καλοσύνη τα χωρατά και την παρουσία ξένων ανθρώπων στο σπιτικό τους. Δεν συμπονούν μονάχα τους κατώτερους, τους αδύναμους και τις γάτες. Πονάει η ψυχή τους και για κείνο που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι.

Είναι ντόμπροι και φοβούνται το ψέμα σαν τη φωτιά. Δεν λένε ψέματα ακόμα και για τιποτένια πράγματα. Το ψέμα προσβάλλει εκείνους που το ακούνε και ταπεινώνει στα μάτια τους εκείνους που το λένε. Δεν παίρνουν ποτέ πόζα, στο δρόμο είναι όπως και στο σπίτι τους, δεν ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κατώτερου τους.

Δεν είναι φλύαροι και δεν αναγκάζουν τον άλλο να ακούει τις εκμυστηρεύσεις τους όταν δεν τους ρωτάει. Δεν ταπεινώνονται για να κεντήσουν τη συμπόνια του διπλανού. Δεν παίζουν με τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής των άλλων για να κερδίζουν σαν αντάλλαγμα αναστεναγμούς και χάδια.

Δεν λένε "εμένα κανείς δεν με καταλαβαίνει", ούτε "πουλήθηκα για πέντε δεκάρες", γιατί αυτά δείχνουν πως αποζητάν τις φτηνές εντυπώσεις. Είναι πρόστυχα τερτίπια, ξεθωριασμένα, ψεύτικα. Δεν είναι ματαιόδοξοι. Δεν τους απασχολούν τέτοια ψεύτικα διαμάντια όπως οι γνωριμίες με εξοχότητες.

Όταν κάνουν δουλειά που δεν αξίζει ένα καπίκι, δεν γυρίζουν με χαρτοφύλακα των εκατό ρουβλιών και δεν καμαρώνουν πως τάχα τους άφησαν να μπουν εκεί που δεν επιτρέπουν στους άλλους. Κι ο Κριλώφ ακόμα λέει πως το άδειο βαρέλι ακούγεται πιο πολύ από το γεμάτο.

Αν έχουν ταλέντο, το σέβονται. Θυσιάζουν γι' αυτό την ησυχία τους, τις γυναίκες, το κρασί, την κοσμική ματαιότητα. Είναι περήφανοι για την αξία τους και έχουν συνείδηση της αποστολής τους. Αηδιάζουν από την ασχήμια και καλλιεργούν μέσα τους την ομορφιά.

Δεν μπορούν να κοιμηθούν με τα ρούχα, δεν μπορούν να βλέπουν στο τοίχο κοριούς, να πατούν σε φτυσιές. Δαμάζουν όσα μπορούν και εξευγενίζουν το ερωτικό ένστικτο. Δεν κατεβάζουν βότκα όπου βρεθούν. Πίνουν μονάχα όταν είναι ελεύθεροι και τους δίνεται ευκαιρία. Γιατί τους χρειάζεται "γερό μυαλό σε γερό κορμί".

Απόσπασμα από ένα γράμμα του Αντόν Τσέχωφ στον αδερφό του Νικολάι.

Έμαθα ...

Πως να μεγαλώνεις δεν σημαίνει μονάχα να "κλείνεις" χρόνια.
Πως η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση, όταν ακούς ανοησίες.
Πως να δουλεύεις δεν σημαίνει μονάχα να κερδίζεις χρήματα.
Πως οι φίλοι "αποκτούνται" δείχνοντας το πραγματικό μας πρόσωπο.
Πως οι άνθρωποι που πραγματικά μας αγαπούν βρίσκονται πάντα κοντά μας.
Πως τα χειρότερα πράγματα "κρύβονται" πίσω από ένα τέλειο προσωπείο.

Πως η φύση είναι το πιο όμορφο δημιούργημα σε αυτή την ζωή.

Πως όταν σκέφτομαι πως γνωρίζω τα πάντα και γίνομαι απόλυτος η απόλυτη τότε είναι που

καταλαβαίνω περισσότερο, ότι ακόμη δεν γνωρίζω τίποτα.

Πως μια μοναδική ημέρα μπορεί να είναι πολύ σπουδαιότερη από πολλά χρόνια.

Πως μπορείς να "εξομολογηθείς" στο φεγγάρι.

Πως μπορείς να ταξιδέψεις στο άπειρο.

Πως είναι υγιές να ακούς μπράβο και όμορφα, καλά λόγια.

Πως το να είσαι ευγενικός κάνει καλό στην υγεία.

Πως είναι αναγκαίο να ονειρεύεσαι, να αγαπάς και να μοιράζεσαι.

Πως μπορείς να είσαι "παιδί" για όλη την ζωή.

Πως η ύπαρξη μας είναι ελεύθερη.

Πως το γέλιο στην καθημερινότητα δεν είναι πολυτέλεια, αλλά στάση ζωής.

Πως το να κρίνεις και να κατακρίνεις αυστηρά τον εαυτό σου και τους άλλους δεν έχει – τελικά

σημασία, όταν ξέρουμε πως αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι η εσωτερική γαλήνη.

Και, τέλος, έμαθα πως δεν μπορείς να πεθάνεις πριν να έχεις ζήσει...

William Shakespeare

Και από όλα τα όντα εκεί έξω, μου αρέσουν

οι άνθρωποι που γελούν δυνατά,

οι άνθρωποι που αγαπούν αθόρυβα,

οι άνθρωποι που βοηθούν σιωπηλά,

οι άνθρωποι που είναι εκεί για να σε στηρίξουν ακόμα κι αν είναι αυτοί που χρειάζονται στήριξη,

οι άνθρωποι που ακόμα κι αν είναι χιλιόμετρα μακριά σου είναι σα να είναι δίπλα σου,

οι άνθρωποι που κάνουν 25 ώρες την ημέρα τους για εσένα αν τους χρειαστείς,

οι άνθρωποι που μένουν κοντά σου όσο κι αν τους διώχνεις γιατί σε αγαπούν,

οι άνθρωποι που γελούν όταν βρέχει,

οι άνθρωποι που δε θα παρεξηγηθούν με το παραμικρό,

οι άνθρωποι που λένε αυτό που πρέπει να ακούσεις και όχι αυτό που θέλεις να ακούσεις,

οι άνθρωποι που βλέπουν την τρέλα σου και δεν φεύγουν,

οι άνθρωποι που σου βγάζουν τον καλύτερο εαυτό σου,

οι άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα όσο χάλια κι αν είσαι,

οι άνθρωποι που έχουν χαρακτήρα και τα συναισθήματά τους είναι μεγαλύτερα από τον εγωισμό τους,

οι άνθρωποι που για να φανούν δε χρειάζεται να θάψουν προκειμένου να εξελιχθούν,

οι άνθρωποι που δε θα θυσιάσουν τα πάντα στο βωμό της δόξας και του χρήματος,

οι άνθρωποι που ξεκαθαρίζουν τη θέση τους.

Οι υπόλοιποι είναι απλά ανθρωπάκια.

Ευτυχία είναι να κάθεσαι στη φωτιά με τους παππούδες σου και να ακούς παλιές ιστορίες.. Ευτυχία είναι ένα χαμόγελο..

Ευτυχία είναι μια αγκαλιά..

Ευτυχία είναι ένα απλό χάδι στα μαλλιά..

Ευτυχία είναι το βλέμμα σου, όταν με κοιτάς με τόσο καθαρά μάτια..

Ευτυχία είναι το μοίρασμα..

Ευτυχία είναι να μπορείς να δεις τα αστέρια, άλλοι δεν έχουν το δικαίωμα να σηκώσουν τα μάτια τους στον έναστρο ουρανό..

Ευτυχία είναι να ακούω τον ήχο της φωνής σου, απλά να μου λέει ένα καλημέρα..

Ευτυχία είναι το χασμουρητό ενός μωρού..

Ευτυχία είναι να είναι ελεύθερη η σκέψη να κεντήσει.. Ευτυχία είναι να απολαμβάνεις το γαλανό της θάλασσας..

Ευτυχία είναι να αφήνεσαι..

Ευτυχία είναι να μπορείς να μυρίσεις ένα λουλούδι, ακόμη και αν το έκοψες από το διπλανό σπίτι επειδή εσύ δεν φύτεψες τίποτα στον κήπο σου..

Ευτυχία είναι να μπορείς να ονειρεύεσαι..

Ευτυχία είναι να μπορείς να αγαπάς με όλο σου το είναι..

Τελικά περιλαμβάνει τόσα πολλά η λέξη ευτυχία, μπορώ να γράφω για ώρες..

Σου εύχομαι να την έχεις, και να ξέρεις πραγματικά να την εκτιμάς..

Το ραγισμένο δοχείο

Μια γριά κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία, κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι έφθανε μισοάδειο. Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε και ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του. Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.

«Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!»

«Μα γιατί;» ρώτησε η γριά.

«Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;»

«Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου

και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!»

Η γριά χαμογέλασε: «Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου;

Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα.»

«Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες.

Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και στολίζω το τραπέζι μου.

Αν δεν ήσουν εσύ αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!»

Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της γριάς να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του. Ο καθένας μας έχει τις «ρωγμές» του και τις «αδυναμίες» του που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να ομορφύνουν τη ζωή μας. Κάθε «ρωγμή» μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί να βρει κάποιος την ομορφιά που μπορεί να δώσει η ατέλειά μας. «Ραγισμένοι» φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας.

Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν τη γριά τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλλίτερος.

Ξεσκονίζοντας κάποια τετράδια που είχα παλιά, αυτά που είχα πάρει γι το ξεκίνημα της φοιτητικής μου ζωής,βρήκα κάτι που είχα γράψει πριν από 4,5 χρόνια. Ήταν ένα κείμενο που έγραψα γιατί είχα την ανάγκη να εκφράσω κάποια συναισθήματα που είχα μέσα μου. Συναισθήματα απογοήτευσης. Πήρα το ρίσκο και τελικά που βγήκε σε καλό. Μπορεί τότε να ήμουν απογοητευμένη αλλά σήμερα νιώθω πολύ χαρούμενη και ολοκληρωμένη. Το κείμενο που είχα γράψει είναι το παρακάτω...

Πώς τα φέρνει όμως η ζωή εε; Αλλού ξεκινάς να πας και τελικά αλλού καταλήγεις. Ξοδεύεις τα παιδικά σου χρόνια στο σχολείο και στα φροντιστήρια, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την διασκέδασή σου, μόνο και μόνο για να πετύχεις έναν στόχο-ένα όνειρο το οποίο θα σε κάνει χαρούμενο(ίσως) για την υπόλοιπη ζωή σου. Ποιο είναι το όνειρο αυτό; Να πετύχεις στις τελικές εξετάσεις και να περάσεις στο πανεπιστήμιο που τόσο επιθυμείς! Τι γίνεται όμως όταν έρθει αυτή η στιγμή; Κάποιοι χωρίς άγχος να τους κατακλύζει και πολύ καλά διαβασμένοι γράφουν πολύ καλά και περνάνε στη σχολή της αρεσκείας τους. Άλλοι πάλι δεν είναι τόσο τυχεροί. Φταίει το άγχος; Ή μήπως το γεγονός ότι δεν ήταν καλά προετοιμασμένοι; Σε αυτήν την περίπτωση, δύο λύσεις υπάρχουν.Είτε να γραφούν και να παρακολουθήσουν μια ιδιωτική σχολή που αυτοί θα διαλέξουν είτε να ξαναδώσουν εξετάσεις, με την προϋπόθεση ότι αυτήν την φορά θα πάνε σωστά προετοιμασμένοι.

Μερικούς όμως-από αυτούς που ήταν προετοιμασμένοι- λόγω του άγχους που τους κατακλύζει, δεν έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Διότι ως γνωστόν το "αγαπημένο" μας άγχος σε βάζει σε μια κατάσταση όπου δεν μπορείς να σκεφτείς και να δράσεις σωστά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην γράψεις τόσο καλά όσο περίμενες. Έτσι καταλήγεις σε μια σχολή των χαμηλότερων προτιμήσεων σου. Αυτό συνέβει και σε μένα. Είχα ως στόχο την σχολή η οποία ειδικεύονταν στο αγαπημένο μου μάθημα και βρίσκονταν σε μια από τις αγαπημένες μου πόλεις(κοντά στην δική μου), και τελικά κατέληξα σε μια σχολή της οποίας το αντικείμενο δεν συμπάθησα ποτέ στα σχολικά μου χρόνια και σε ένα μέρος τελείως άγνωστο για μένα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν "Θα ξαναδώσω εξετάσεις. Εγώ εκεί δεν πάω! Δεν μου αρέσει!". Με την βοήθεια μερικών φίλων όμως συνειδητοποίησα ότι αξίζει μια ευκαιρία. Να πάω στην σχολή και να δω αν μου αρέσει ή όχι. Τελικά ναι άξιζε, και πάρα πολύ μάλιστα. Η σχολή είναι πιο ενδιαφέρον από ότι περίμενα και κυρίως ασχολείται με ένα στοιχείο που λατρεύω. Την φύση! Και αυτό δεν είναι το μόνο θετικό της υπόθεσης. Εδώ, σε αυτό το νησί που βρίσκομαι(ναι, σε νησί πέρασα) μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους οι οποίοι με έκαναν να νιώσω άνετα και να καταλάβω πως τελικά δεν είναι τόσο κακό να είσαι μακρυά από την πόλη σου, το σπίτι σου. Βέβαια κάποιες φορές είναι δύσκολο αλλά το ξεπερνάς. Έτσι λοιπόν με καλούς φίλους περνάς αξέχαστες στιγμές είτε αυτές είναι στο πανεπιστήμιο είτε κάπου έξω.

Όλα αυτά με κάνουν να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα. "Κάθε εμπόδιο σε καλό" όπως ΄έλεγαν οι πρόγονοι μας, και για να το είπαν κάτι ήξεραν, σοφοί άνθρωποι ήταν. Μπορεί να μην πέρασα εκεί που ήθελα όμως πέρασα κάπου όπου οι εμπειρίες θα μείνουν για πάντα μέσα μου!