Ξεσκονίζοντας κάποια τετράδια που είχα παλιά, αυτά που είχα πάρει γι το ξεκίνημα της φοιτητικής μου ζωής,βρήκα κάτι που είχα γράψει πριν από 4,5 χρόνια. Ήταν ένα κείμενο που έγραψα γιατί είχα την ανάγκη να εκφράσω κάποια συναισθήματα που είχα μέσα μου. Συναισθήματα απογοήτευσης. Πήρα το ρίσκο και τελικά που βγήκε σε καλό. Μπορεί τότε να ήμουν απογοητευμένη αλλά σήμερα νιώθω πολύ χαρούμενη και ολοκληρωμένη. Το κείμενο που είχα γράψει είναι το παρακάτω...

Πώς τα φέρνει όμως η ζωή εε; Αλλού ξεκινάς να πας και τελικά αλλού καταλήγεις. Ξοδεύεις τα παιδικά σου χρόνια στο σχολείο και στα φροντιστήρια, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την διασκέδασή σου, μόνο και μόνο για να πετύχεις έναν στόχο-ένα όνειρο το οποίο θα σε κάνει χαρούμενο(ίσως) για την υπόλοιπη ζωή σου. Ποιο είναι το όνειρο αυτό; Να πετύχεις στις τελικές εξετάσεις και να περάσεις στο πανεπιστήμιο που τόσο επιθυμείς! Τι γίνεται όμως όταν έρθει αυτή η στιγμή; Κάποιοι χωρίς άγχος να τους κατακλύζει και πολύ καλά διαβασμένοι γράφουν πολύ καλά και περνάνε στη σχολή της αρεσκείας τους. Άλλοι πάλι δεν είναι τόσο τυχεροί. Φταίει το άγχος; Ή μήπως το γεγονός ότι δεν ήταν καλά προετοιμασμένοι; Σε αυτήν την περίπτωση, δύο λύσεις υπάρχουν.Είτε να γραφούν και να παρακολουθήσουν μια ιδιωτική σχολή που αυτοί θα διαλέξουν είτε να ξαναδώσουν εξετάσεις, με την προϋπόθεση ότι αυτήν την φορά θα πάνε σωστά προετοιμασμένοι.

Μερικούς όμως-από αυτούς που ήταν προετοιμασμένοι- λόγω του άγχους που τους κατακλύζει, δεν έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Διότι ως γνωστόν το "αγαπημένο" μας άγχος σε βάζει σε μια κατάσταση όπου δεν μπορείς να σκεφτείς και να δράσεις σωστά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην γράψεις τόσο καλά όσο περίμενες. Έτσι καταλήγεις σε μια σχολή των χαμηλότερων προτιμήσεων σου. Αυτό συνέβει και σε μένα. Είχα ως στόχο την σχολή η οποία ειδικεύονταν στο αγαπημένο μου μάθημα και βρίσκονταν σε μια από τις αγαπημένες μου πόλεις(κοντά στην δική μου), και τελικά κατέληξα σε μια σχολή της οποίας το αντικείμενο δεν συμπάθησα ποτέ στα σχολικά μου χρόνια και σε ένα μέρος τελείως άγνωστο για μένα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν "Θα ξαναδώσω εξετάσεις. Εγώ εκεί δεν πάω! Δεν μου αρέσει!". Με την βοήθεια μερικών φίλων όμως συνειδητοποίησα ότι αξίζει μια ευκαιρία. Να πάω στην σχολή και να δω αν μου αρέσει ή όχι. Τελικά ναι άξιζε, και πάρα πολύ μάλιστα. Η σχολή είναι πιο ενδιαφέρον από ότι περίμενα και κυρίως ασχολείται με ένα στοιχείο που λατρεύω. Την φύση! Και αυτό δεν είναι το μόνο θετικό της υπόθεσης. Εδώ, σε αυτό το νησί που βρίσκομαι(ναι, σε νησί πέρασα) μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους οι οποίοι με έκαναν να νιώσω άνετα και να καταλάβω πως τελικά δεν είναι τόσο κακό να είσαι μακρυά από την πόλη σου, το σπίτι σου. Βέβαια κάποιες φορές είναι δύσκολο αλλά το ξεπερνάς. Έτσι λοιπόν με καλούς φίλους περνάς αξέχαστες στιγμές είτε αυτές είναι στο πανεπιστήμιο είτε κάπου έξω.

Όλα αυτά με κάνουν να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα. "Κάθε εμπόδιο σε καλό" όπως ΄έλεγαν οι πρόγονοι μας, και για να το είπαν κάτι ήξεραν, σοφοί άνθρωποι ήταν. Μπορεί να μην πέρασα εκεί που ήθελα όμως πέρασα κάπου όπου οι εμπειρίες θα μείνουν για πάντα μέσα μου!